We waren met een paar bussen met een gezelschap onderweg. De mensen waren onderweg van een riviercruise op de Donau, weer naar huis. Onderweg bij de lunchstop, maakte ik het volgende mee :
We zitten net aan de koffie toen er een mevrouw naar mij toe kwam en vroeg of de bus nog open was. Nou, die is op slot en wij gaan zo eten. Ja ziet u mijn gebit ligt nog in de bus. We keken elkaar als collega's aan en de een na de ander barstte in lachen uit. :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: Ja, blijf dan maar eens ernstig !
Ik mee met het menske. Bus van slot en zij naar haar zitplaats en haalde daar een bakje op met daarin het gebit. Zij blij . kon ze tenminste eten. Nou wij ook. We hadden het eten op en liepen via de toiletten richting bus toen ik werd aangesproken door een mevrouw.
Chauffeur, wat ik nu meemaak ! Zit bij ons een mevrouw aan tafel. die is klaar met eten, haalt haar gebit uit haar mond en sopt dit schoon in haar glas met drinken en doet het daarna in een bakje !
Ik kon van de lach niet veel meer stamelen als zoiets van : smerig zeg !
Peter :wink:
Is de bus nog open ?
Ik kwam eens terug van acht dagen Oostenrijk, waar wij na het ontbijt terug naar huis vertrokken, en s'middags een vrije stop hadden in een raststatte. Rond vier uur in de namiddag (dus na het ontbijt én middaglunch) riep er een vrouwtje naar mij dat haar gebit nog op haar nachtkastje lag in het hotel....in Oostenrijk.. :lol: Of ik nog even terug kon? Nou we hebben toen maar gebeld naar het hotel, en vandaar zouden ze het gebit maar per postpakket naar die mevrouw sturen!
Hmm, dat kunstgebid verhaal doet mij denken aan het volgende:
Zo'n 10 jaar geleden reed ik regelmatig in de winter naar Sint Petersburg [Rusland].
Dat was altijd een heel avontuur, erg koud, en zeer slechte wegen. Vaak was er van wegdek geen sprake, je reed op 25cm vastgereden sneeuw maar moest wel zien dat je in 5 uur 180 kilometer aflegde.
Op een goede dag melde enkele passagiers dat er een passagier zich niet lekker voelde, hij had waarschijnlijk last van wagenziekte. Omdat ik op tijd moest bij de boot [in Helsinki] moest zien te komen, kon ik mij geen oponthoud veroorloven, dus pakte ik wat zakjes onder mijn stoel vandaan en gaf die naar achteren door, met de mededeling: als je die vol hebt, hoor ik het wel.
Na een half uurtje kreeg ik inderdaad de melding dat de passagier zijn maag geleegd had, dus ik stop [in de middle of nowhere] langs de kant van de weg, loop naar achteren, neem een warm aanvoelend zakje over en smijdt dat door de inmiddels geopende deur, de sneeuwhopen naast de weg in, zo ver mogelijk van de bus.
Ik doe de deur dicht, en ga rijden. Enkele ogenblikken later word ik door een vrouw op mijn schouder getikt, en die zegt: Mijn man wil graag het zakje even terug, want.... zijn kunstgebit is er in terecht gekomen....
Leg dan maar eens even aan je passagiers uit, waarom je plotseling remt, voorzichtig de bus keert op een ijsbaan, en vervolgens tot je middel in de sneeuw op zoek gaat naar een zakje braaksel.....
Het is gelukkig goedgekomen, en gelukkig was de inhoud van het zakje nog niet bevroren....
Later op de boot hebben we er flink om gelachen, dus eind goed al goed.
Maar sinds die tijd doe ik mijn afval altijd in een vuilniszak, en zet die in de baggageruimte. Pas na 2 dagen durf ik de vuilniszak weg te gooien...
Zo'n 10 jaar geleden reed ik regelmatig in de winter naar Sint Petersburg [Rusland].
Dat was altijd een heel avontuur, erg koud, en zeer slechte wegen. Vaak was er van wegdek geen sprake, je reed op 25cm vastgereden sneeuw maar moest wel zien dat je in 5 uur 180 kilometer aflegde.
Op een goede dag melde enkele passagiers dat er een passagier zich niet lekker voelde, hij had waarschijnlijk last van wagenziekte. Omdat ik op tijd moest bij de boot [in Helsinki] moest zien te komen, kon ik mij geen oponthoud veroorloven, dus pakte ik wat zakjes onder mijn stoel vandaan en gaf die naar achteren door, met de mededeling: als je die vol hebt, hoor ik het wel.
Na een half uurtje kreeg ik inderdaad de melding dat de passagier zijn maag geleegd had, dus ik stop [in de middle of nowhere] langs de kant van de weg, loop naar achteren, neem een warm aanvoelend zakje over en smijdt dat door de inmiddels geopende deur, de sneeuwhopen naast de weg in, zo ver mogelijk van de bus.
Ik doe de deur dicht, en ga rijden. Enkele ogenblikken later word ik door een vrouw op mijn schouder getikt, en die zegt: Mijn man wil graag het zakje even terug, want.... zijn kunstgebit is er in terecht gekomen....
Leg dan maar eens even aan je passagiers uit, waarom je plotseling remt, voorzichtig de bus keert op een ijsbaan, en vervolgens tot je middel in de sneeuw op zoek gaat naar een zakje braaksel.....
Het is gelukkig goedgekomen, en gelukkig was de inhoud van het zakje nog niet bevroren....
Later op de boot hebben we er flink om gelachen, dus eind goed al goed.
Maar sinds die tijd doe ik mijn afval altijd in een vuilniszak, en zet die in de baggageruimte. Pas na 2 dagen durf ik de vuilniszak weg te gooien...